GAŁĘZIE ORĘDZIA
Betania Najświętszego Serca
Siostry z Betanii Najświętszego Serca są instytutem na prawie papieskim. Powołane przez Boga do doskonałej miłości, chcą naśladować Chrystusa ubogiego, czystego, posłusznego, pozwolić się głęboko przeniknąć Ewangelią, regułą, i dać się prowadzić Duchowi, który nieustannie zaprasza do nawrócenia i świadectwa o Jezusie zmartwychwstałym. Dla większej świętości Kościoła i dla większej chwały Trójcy Świętej stosują rady ewangeliczne w formie życia kontemplacyjnego, które ma szczególne promieniowanie apostolskie. Zanurzone w Kościele i jego tajemnicy, współpracują w poszerzaniu królestwa Nieskończonej Miłości, ofiarując w sposób szczególny życie „modlitwy i ofiarowania” za Kapłanów, aby byli siewcami miłości Chrystusowej.
Historia
„Urodziłyśmy się na kolanach Kościoła świętego” – w ten sposób wyraziła się w 1914 r. bohaterka tej fundacji Matka Ludwika Małgorzata Claret de la Touche, Wizytka z klasztoru w Romans we Francji, przeniesionego do Piemontu w 1906 r. na skutek wprowadzenia we Francji praw antyreligijnych.
W tym okresie wielkiego ubóstwa i wielu trudności została ona wybrana przełożoną swojej wspólnoty i była nią od 1907 r. do 1913 r. Był to również czas opatrznościowy, gdyż spotkała się z biskupem Ivrei mons. Matteo Filipello, któremu otworzyła swoje serce i mówiła o orędziu do kapłanów, które otrzymała od Chrystusa w celu realizowania Dzieła Kapłańskiego. Gdy upłynął czas bycia przełożoną Matki Ludwiki Małgorzaty, zrozumiała, że dla dobra wspólnoty będzie lepiej jeżeli się oddali, przynajmniej na pewien czas.
„Bądź wierna, zatop się w Moim Sercu i miej ufność.
Opuścisz ten dom i gdzie indziej zaniesiesz potok mojej miłości”. (4 lipca 1913 r.)
Mając zgodę biskupa, 6 września opuściła klasztor w Patella, aby udać się do Rzymu i prosić Kongregacje rzymskie o zbadanie swoich pism i projektów. Osoby, które tam udzieliły jej konsultacji, poradziły założenie domu zakonnego jako pierwszego elementu Dzieła Kapłańskiego, którego celem byłaby „modlitwa w intencji Kościoła i kapłaństwa”.
Ofiarowano im dom w Vische niedaleko Turynu. To był dom, który widziała w wizji z 1899 roku. Właściciel chciał, aby w nim mieszkała wspólnota religijna. 19 marca 1914 r. bp Filipello kanonicznie erygował klasztor w Vische pod wezwaniem Nawiedzenia Najśw. Maryi Panny. Fundacja ta jednak natrafiła na trudności wywołane przez klasztor w Patella, skąd wyszła Matka.
Ta nowa fundacja rozpoczęła się od trzech sióstr Nawiedzenia i jednej postulantki. Zaczęła działalność bez żadnych zasobów pieniężnych, ale ludzie dostarczali to, co było konieczne. Był to znak Opatrzności, że mała wspólnota powinna naśladować ubóstwo stajni betlejemskiej. Ten dom Vische, niedaleko Turynu, jest Domem Macierzystym i obecnie jedynym domem wspólnoty.
Betania miała być małym zalążkiem w Kościele, gdzie kapłani mogą doświadczyć ducha przyjęcia i braterstwa, jak Jezus i apostołowie w Domu Betanii, Marty i Łazarza. W rzeczywistości Betania zapewniała gościnność tym, którzy pragnęli duchowo umocnić się i którzy chcieli dzielić radość modlitwy i milczenia.
14 maja 1915 r., wśród cierpień fizycznych i moralnych, ale i radości duchowych zmarła Matka Ludwika Małgorzata, ukończywszy 47 lat życia.
Mała wspólnota pozbawiona Matki i fundatorki, wspierana przez biskupa, opierała się trudnościom, niezrozumieniom i niepewności różnego rodzaju. Aby je pokonać, Benedykt XV zaproponował osobiście, by wspólnota przyjęła nazwę Nawiedzenia Najświętszego Serca; biskup Filipello dekretem z dnia 30 czerwca 1916 r. zatwierdził w sposób oficjalny nową nazwę.
Następnie w celu położenia kresu wszelkim kontrowersjom, Kongregacja ds. Zakonników zbadała ponownie sprawę: „Czy fundacja Nawiedzenia w Vische z 19 marca 1914 r. jest prawnie ustanowiona”. Odpowiedź była pozytywna. Po zatwierdzeniu przez Rzym biskup Filipllo wydał drugi dekret z 24 kwietnia 1918 r., którym ustanowił nową rodzinę zakonną. W ten sposób narodził się Instytut Betanii Najświętszego Serca. Wraz z nazwą zmienia się również habit i powstaje konieczność pomyślenia o własnych Konstytucjach. Przełożoną wspólnoty zostaje wierna współpracownica Matki Ludwiki Małgorzaty – Małgorzata Reynaud, która każę się nazywać siostrą Małgorzatą od Najświętszego Serca.
Ten mały Instytut, jak można zauważyć, był przedmiotem specjalnej życzliwości nie tylko ze strony biskupa fundatora, ale również ze strony Stolicy Świętej. Również później Pius XI i Pius XII będą mu dodawać otuchy, przejawiając wielkie zainteresowanie jego rozwojem. W 1958 r. Betania staje się Instytutem na prawie papieskim.
Bardzo szybko zakon pozyskał sympatię wielu osób, a zwłaszcza biskupów i kapłanów.
Ogłoszenie drukiem pism Matki Ludwiki Małgorzaty przyczyniło się do poznania Dzieła Kapłańskiego. Było wiele powołań, a w 1939 r. został otwarty pierwszy dom we Francji. Potem były inne m.in. w Argentynie, Kolumbii.
Wykorzystano tekst ze stron: www.infinitelove.ie , suorebetania.atspace.com , oraz z zeszytu „Uwierzyliśmy Miłości”.