GAŁĘZIE ORĘDZIA
Instytut Świecki Misjonarek Miłości Nieskończonej
Instytut Świecki Misjonarek Miłości Nieskończonej (Istituto Secolare Missionarie dell` Amore Infinito) powstał we Włoszech w diecezji Ivrea 8 grudnia 1948 roku. Jest włączony do Dzieła Miłości Nieskończonej i do jego duchowości. Założony został przez Michelinę Giachino, która w latach 30-stych, jako młoda nauczycielka i przewodnicząca diecezjalnego Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej uczestniczy w dniach skupienia prowadzonych u sióstr Betanii Najświętszego Serca w Vische. Tam poznaje Pisma Matki Ludwiki Małgorzaty Claret de la Touche i składa Akt poświęcenia się Miłości Nieskończonej. Po uzyskaniu pełnej autonomii, rodząca się wspólnota została erygowana przez biskupa Luigi Bettazzi 8 września 1972 roku jako żeński Instytut Świecki na prawie diecezjalnym, zaś 22 lutego 1994 roku Instytut MMN został zaliczony do grupy Instytutów Świeckich na prawie papieskim. Dzisiaj Instytut działa w takich krajach jak Włochy, Polska, Madagaskar, Benin, Togo, Kolumbia i Argentyna.
Należąc do jednej rodziny „Dzieła Miłości Nieskończonej” realizują tę samą duchowość zgodnie z Aktem Konsekracji Bogu jako Miłości Nieskończonej. Ów akt jest jednocześnie modlitwą pochwalną na cześć Boga, adoracją, wyznaniem wiary i podjęciem apostolatu, ze szczególnym poświęceniem się kapłaństwu służebnemu.
Są świeckimi konsekrowanymi w Instytucie Świeckim:
- które pragną żyć swoją konsekracją chrzcielną pozostając zanurzone w każdej rzeczywistości, w której człowiek żyje i pracuje, raduje się i cierpi, walczy i ma nadzieję;
- które chcą naśladować Jezusa składając śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa;
- które uobecniają misję Kościoła w świecie, nie nosząc żadnych znaków wyróżniających je wśród innych, jako zaczyn, sól i światło;
- które codziennie poszukują syntezy między wiarą a życiem, działaniem a kontemplacją, miłością do Boga i miłością do świata;
- które przeżywają prawdziwy wymiar wspólnotowy pomimo geograficznego oddalenia, ceniąc i przyjmując różnice w wieku, pochodzeniu, kulturze czy zawodzie;
- które służą kapłaństwu i Kościołowi poprzez modlitwę i ofiarę, współpracując w ich misji w świecie.
Są kobietami, świeckimi konsekrowanymi, które dążą do uświęcenia – nie pomimo zaangażowania w sprawy tego świata – ale właśnie poprzez nie.
Założycielka
Michelina Giachino urodziła się 11 lipca 1908 roku. Pod koniec lat trzydziestych jest młodą nauczycielką w szkole podstawowej i Diecezjalną Przewodniczącą Żeńskiej Młodzieży Akcji Katolickiej w Ivrei.
Podczas swoich częstych wizyt w grupach parafialnych dowiaduje się o istnieniu małego klasztoru Betanii Najświętszego Serca w Vische i udaje się tam, by prosić siostry o podjęcie modlitwy w intencji swoich dziewcząt…
W ten sposób sama opowiada o tym spotkaniu, które miało naznaczyć jej życie i skierować je na nowe drogi…
„W tym właśnie momencie otrzymałam ogromny dar od Pana: odkrycie Dzieła Miłości Nieskończonej. Był to luty 1930 roku. Pewnej niedzieli udałam się z wizytą do Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej działającej w ramach Akcji Katolickiej w Vische Canavese, w mieście gdzie znajdowała się Betania Najświętszego Serca, zgromadzenie życia kontemplacyjnego, żyjącego charyzmatem matki Luizy Małgorzaty Claret de la Tauche i będącego źródłem Dzieła Miłości Nieskończonej.
Słysząc wcześniej o życiu tej wspólnoty, poprosiłam dziewczyny by towarzyszyły mi w drodze do klasztoru, abyśmy lepiej poznały przełożoną, którą chciałam prosić o modlitwę za nasze stowarzyszenie.
Wtedy doszło do wydarzenia nieprzewidzianego: doświadczyłam silnego i dziwnego wezwania, przede wszystkim do tego, by w pierwszym rzędzie przeczytać pisma matki Luizy Małgorzaty, następnie by zorganizować dzień skupienia dla przewodniczących Akcji Katolickiej w Betanii i wreszcie, w sierpniu tego samego roku odczułam wezwanie do aktu konsekracji i ofiarowania się Dziełu Miłości Nieskończonej.
Naprawdę doświadczyłam miłości, autentycznego zakochania. Pytałam siebie samą czy chodzi o powołanie do życia zakonnego, ale w rzeczywistości nie dostrzegałam w sobie takiego powołania; czułam się jednak wezwana do apostolatu aktywnego…”
Michelina coraz częściej odwiedza Betanię.
Czego Pan od niej oczekuje?
W modlitwie stara się poznać plan Boży. Odczuwa, że Pan chce ją do siebie przyciągnąć paktem miłości wyłącznej, że ją wzywa, by była tylko Jego; jednocześnie spostrzega jednak, że nie jest powołana, by żyć w zakonie.
Postrzega bardzo wyraźnie, że świat potrzebuje poznania Miłości Bożej; młodzi, rodziny, robotnicy, całe środowiska społeczne muszą być przyprowadzone do Chrystusa.
Czuje, że polem jej pracy apostolskiej jest świat; że miejscem uświęcenia jest świat, że rzeczywistością, w którą ma się zaangażować jest świat.
Michalina opowiada: Mój związek z Betanią stawał się coraz ściślejszy. Odczuwając coraz większą fascynację, odnajdując się w pełni w tej duchowości, powiedziałam o tym przyciąganiu Matce Małgorzacie od Najświętszego Serca i zapytałam, czy pozostając w świecie i w aktywnym apostolstwie, nie mogłabym mieć jeszcze ściślejszej więzi z Betanią.
Uzyskałam na to zgodę 8 grudnia tego samego roku (1932).
W 1932 Michelina poświęca się Bogu, dzieląc z siostrami duchowość Miłości Nieskończonej zobowiązuje się do życia radami ewangelicznymi w świecie, pozostając w swojej rodzinie naturalnej, kontynuując swoją pracę zawodową i działalność apostolską. Pan udziela jej daru doświadczenia życia w świeckiej konsekracji, przygotowując ją do szczególnej misji.
Poprzez Provida Mater i Primo Feliciter, Kościół właśnie w tym okresie uznaje oficjalnie, że jest możliwa pełna konsekracja Bogu u osób, które wybierają pozostawanie w świecie, by nieść mu Boga.
Latem 1948 Vera Dalmasso prosi Przełożoną Generalną, Matkę Małgorzatę Marię Paolę Agnellet, aby powołała do życia grupę konsekrowanych świeckich spośród Wiernych Przyjaciółek Betanii.
8 grudnia 1948 Michelina i jej siedem towarzyszek rozpoczynają przygodę Instytutu Świeckiego Misjonarek Miłości Nieskończonej…
Opiekę duchową nad wspólnotą Biskup powierza bp Paolo Agrano.
Pan pokazuje, że błogosławi tę nową rodzinę dając jej entuzjastyczne powołania.
Michelina pozostawia pracę zawodową, żeby poświęcić się całkowicie formacji, spotkaniom i wizytom w różnych grupach. Razem z bp Agrano prowadzi grupę w konsekwencji i jedności zamierzeń ku ważnym celom: otwarciu domu Caritas, zatwierdzenia Instytutu na prawie diecezjalnym, zatwierdzeniu nowych Konstytucji. Przez 30 lat –do 1978 roku pełni funkcję Odpowiedzialnej. Z ogromną miłością i całkowitym oddaniem służy rodzinie misyjnej, Dziełu Miłości Nieskończonej, Kościołowi – do końca.
Odchodzi do Pana 17 sierpnia 1995 roku.
Wykorzystano teksty ze strony: instytutmisjonarek.pl