GAŁĘZIE ORĘDZIA
Przyjaciele i przyjaciółki Betanii
Przyjaciele Betanii Najświętszego Serca są mężczyznami, kobietami, młodymi ludźmi i zakonnikami innych instytutów, którzy żyją w poświęceniu Bogu Miłości Nieskończonej i współpracują modlitwą i wsparciem, aby kapłani mogli w pełni służyć jako Siewcy Miłości.
Matka Ludwika Małgorzata myśląc o ludziach świeckich, którzy łatwo przyswajali sobie jej ducha, pomyślała o grupach osób w świecie, przesiąkniętych duchowością Miłości Nieskończonej, tworzących niejako pomost, przekaźnik idei pomiędzy Betanią a kapłanami, do których siostry nie mogły się zbliżyć z powodu ich kontemplacyjnego powołania.
26 września 1914 roku pisała do o. Charrier: „ […] Wydaje mi się, że taka jest wola Boża: jednoczyć w naszej wspólnocie serca tych, którzy w świecie czują się pociągnięci przez Miłość Nieskończoną i chcą się modlić za kapłanów. […] Osoby, które poświęciły się Miłości Nieskończonej wszystkie się tym odznaczają. Pragnęłabym mieć córki w każdym narodzie, by móc szerzyć wszędzie Nieskończoną Miłość. Jeżeli Jezus tego chce, pewnego dnia je pośle”. (SM, s. 306.) Marzyła więc o grupie osób związanych z Betanią prawdziwą i głęboką przyjaźnią, zdolnych przyjąć i szerzyć jej ducha w całym świecie. Rozpoczęła od tego, co wydawało się wówczas bardziej naglące ze strony przyjaciół, tzn. poparcia i pomocy, również ludzkiej i materialnej.
W tym celu utworzono oddział Dzieła zwany „Affiliates”. Było to dla zamężnych kobiet, niezamężnych kobiet i zakonnic innych kongregacji. Miały one dzielić tego samego ducha i modlić się w tych samych celach, co Betania z Najświętszego Serca. Gałąź ta narodziła się w 1917 roku i oznaczała narodziny zjednoczonego ruchu świeckiego Betanii Najświętszego Serca. Jego forma została dodatkowo sprecyzowana, a następnie wyjaśniona w 1923 roku, przyjmując nazwę „Wierni Przyjaciele z Betanii Najświętszego Serca”.
Powstała kolejna gałąź dla świeckich na świecie zwanych „Associates”. Po raz pierwszy znajdujemy odniesienie do tej grupy w Statucie Diecezjalnego Związku Kapłańskiego Ivrea z 1923 roku. Pierwsza grupa została oficjalnie powołana w diecezji Ivrea 22 kwietnia 1924. W 1984 roku Mons. Luigi Bettazzi, biskup Ivrea i przewodniczący pracy, dekretem z 24 maja, zjednoczył w jeden ruch dwie gałęzie afiliatów i agregatów pod jednym imieniem „Przyjaciele z Betanii”.
Duchowość i organizacja
Współcześnie Przyjaciele i Przyjaciółki Betanii są najbardziej rozwiniętą gałęzią Dzieła. Duchowość Miłości Nieskończonej, głęboka wiara, że Bóg zawsze mnie kocha, oddanie się całkowite w Jego ręce, a następnie radość przepełniająca duszę tego, kto przeżywa tę wiarę w miłość oraz głęboki sens zjednoczenia z całym Kościołem leżą u podstaw powstania i wzrostu Przyjaciółek Betanii.
Przyjaciółki i Przyjaciele nie prowadzą natomiast życia wspólnego, nie składają ślubów, nie głoszą nauk ani nie udzielają sakramentów, by w ten sposób pozwolić jaśnieć Miłości, która nas umiłowała i jeszcze bardziej kochać Boga. Tak więc tylko i jedynie ich życie w swojej codziennej monotonnej realizacji, również w chwilach trudnych i tragicznych, może świadczyć o ich wierze w Miłość Nieskończoną. Dlatego oni, bardziej niż inne grupy (którym pomaga charyzmat zakonny, kapłański lub konsekracji w świecie) muszą się troszczyć o to, by ta duchowość weszła w ich modlitwę, w kontakty z Bogiem, w sposób pojmowania życia.
Charakterystyczne dla niej bowiem jest to, że mniej niż inne grupy jest złączona ze strukturą organizacyjną, dlatego jest niejako zmuszona zdążać wprost do dwóch podstawowych punktów duchowości Betanii: wiary w Miłość Nieskończoną i Miłości, która szuka kapłanów by im się ofiarować.
Rozwój tej gałęzi czyni ją nośnikiem duchowości w miejscach nieprawdopodobnych, chociaż środkami uboższymi niż robią to inne grupy i dlatego również tutaj musi powrócić do środka istotnego: świadectwa życia.
Przyjaciele mogą w jakiś sposób tworzyć dla kapłanów atmosferę Betanii, gdzie Jezus chodził, sprawiając, że czują prawdziwą duchową przyjaźń modlitwy, współpracy i szacunku, która wynika z przekonania, że są „jednym z tych, których Jezus kocha”.
Wreszcie jest to gałąź, która najbardziej potrzebuje pomocy kapłanów, gdyż nie posiada własnych struktur dla pogłębienia własnej ascezy, ale jest tą grupą, która jest w kontakcie z wielką rzeszą kapłanów i jest w stanie pomóc im znacznie pod względem materialnym, ale również i duchowym.
Wykorzystano tekst ze stron: www.infinitelove.ie , oraz z zeszytu „Uwierzyliśmy Miłości”.